به جای تنفر از یووه ، از ما یاد بگیرید!

وقتی به یوونتوس رفتم فهمیدم که یوونتوس تیمی نیست که بخواهید از آن متنفر باشید ، بلکه باید از آن الگو بگیرید. 

 _{فابیو کاناوارو}

شرایط این دو باشگاه هر چه که باشد، تفاوتشان در رده بندی لیگ هرچقدر که باشد، داربی ایتالیا همیشه یک بازی خاص بین دو رقیب بزرگ است که تاریخی فوق العاده و اهدافی مشابه دارند، اما با فلسفه هایی متفاوت.

یوونتوس همیشه به برند ایتالیایی علاقه دارد ― آنها به بازیکنان ایتالیایی، مدیریت ایتالیایی و مربی های ایتالیایی اعتماد می کنند و تحت مالکیت یکی از نامدارترین خانواده های ایتالیایی هستند. ― اینتر تیمی است که به همه خوشامد می گوید، به رویکردی بین الملی در فوتبال اعتقاد دارند و به وسیله ی تجار اندونزیایی اداره می شود. اگرچه هر دو باشگاه دل شکستگی ها و در کنارش موفقیت های بزرگ را تجربه کرده اند، همه فکر می کردند که در فصل جاری اهداف مشابهی را مد نظر دارند، با اینکه یووه در لیگ قهرمانان حضور داشت در حالیکه اینتر در  هیچ رقابت اروپایی دست و پنجه نرم نمی کرد.

فصل برای نراتزوری بسیار خوب شروع شد، و وقتی در اواسط اکتبر دو تیم برای اولین بار به مصاف هم رفتند، تیم روبرتو مانچینی با 16 امتیاز از 7 بازی سوم بود در حالیکه یوونتوس با 8 امتیاز در رده ی باورنکردنی 12ـم قرار داشت. نتیجه ی تساوی 0‐0 تمام چیزی بود که اینتر توانست برابر منفورترین رقیبش به آن دست پیدا کند، اما بعد از اینکه چند برد قابل توجه به دنبالش به دست آوردند، نراتزوری توانست در ابتدای دسامبر به صدر جدول لیگ برسد. اینتر با سیستمی دفاعی که بر مبنای خشونت فیزیکی و سازماندهی فوق العاده بود بازی می کرد.

از سویی این تساوی برای یوونتوس نتوانست الهام بخش پیروزی هایشان در بازی های بعدی شود، در حالیکه بیشتر از اینکه برتر باشند، متوسط بودند. و تمام این ها در باخت 1‐0 ـشان برابر سبز و مشکی ها به اوج رسید. تیتر فردای آن روز ― 29 اکتبر ― کوریره دلااسپورت این بود:

«آنها به ساسولو باختند و این بحران است.»

دو روز بعد، یوونتوس اولین بازی از نوار پیروزی 15 تاییش را جشن گرفت و بعد از آن در هیچ رقابتی تا به امروز نباخته است و حالا در صدر جدول سری آ هستند. اما برای اینتر چه؟ آنها به رده ی پنجم سقوط کرده اند و 10 امتیاز کامل از یوونتوس عقب هستند، در عرض 5 بازی اخیرشان 9 گل خورده اند. چقدر همه چیز در فوتبال زود عوض می شود.

طبق نظر دروازبان سابق نراتزوری جانلوکا پالیوکا، مردان مانچینی هرگز دفاع فوق العاده ای نداشته اند، بلکه صرفا سوپرقهرمانی به نام سیمر هندانوییچ با سیوهای باورنکردنی اش بی کفایتی تیم نامتعادلش را می پوشاند و برای تیمش امتیاز جمع می کرد و نجاتش می داد. احتمالا حق با پالیوکاست.

اینتر بهترین آمار دفاعی را بعد از یوونتوس و ناپولی دارد، اما تنها 8 تیم در سری آ‌ هستند که کمتر از اینتر شوت به سمت دروازشان ارسال شده است و این شامل تیم هایی مثل ساسولو و تورینو هم می شود. در مورد هندانوویچ هم، او تا به حال 3 بار بهترین بازیکن زمین شده است که هیچ بازیکن دیگری در اینتر چنین دستاوردی برای تیم نداشته است.

همه ی این آمار دفاعی به کنار، باید توجه کرد که وقتی موضوع گل زدن است، آنها ضعیف کار کرده اند، خط دفاع BBC ― ِ یوونتوس جورجو کیه لینی، لئوناردو بونوچی و آندره آ‌ بارزالی، باعث ضمانت امنیت تیم در حفظ کلین شیت های بی شمار شده است ولی در کنارش یووه خط حمله ای دارد که با وجود جوانی و بی تجربگی به زیبایی با هم و با خط میانی همکاری می کنند. چینش بازی آنها یک تعادل همه جانبه را ارائه می دهد که قدرت هجومی و در کنارش امنیت دفاعی را تضمین می کند.

^{ماریو مانژوکیچ و پائولو دیبالا دو خرید یوونتوس بودند که حتی بیش از قیمت پرداختیشان جواب دادند.}

اینتر تیمی است که تعادل افتضاحی دارد، خط هافبک اینتر شامل افرادی با تفکر دفاعی است که آماده اند تا قدرت بدنی ـشان را تحمیل کنند. در نتیجه، آنها نمی توانند هرگز در خط حمله ای که شدیدا نیاز به کمک و خلاقیت دارد خیلی شرکت داشته باشند. به جای اینکه اینتر این مشکل خاص را حل کند، به مانچینی اجازه دادند که عوضِ  اینکه مردی را به تیم اضافه کند که بتواند برای بازی سازی به تیم کمک کند، تازه یک مهاجم دیگر هم بخرد به این امید که بازیکن تازه واردش بتواند این شانس های اندک گلزنی را که تیم قادر به ایجادش بود تبدیل به گل کند.

تصمیم ها اینچنینی است که باشگاه های خوب را از باشگاه های فوق العاده بزرگ جدا می کند. پول خرج کردن لزوما راه حل نیست. اگرچه بسیاری از روزنامه ها خیلی سطحی نگرانه سود مالی فراوان یوونتوس را علتی در پس موفقیت هایشان می دانند، اما باید متوجه شوند که عدم توانایی تیم هایی نظیر اینتر برای تکیه کردن و برخاستن بر مبنای موفقیت های ورزشی شان و افزایش منابع درامدی و در کنارش حرام کردن پول نقدشان را با این تصمیمات اشتباه -که در چندین پنجره ی نقل و انتقالات تکرار شده- باعث عقب افتادن آن ها شده است.

تنها 4 سال پیش، نراتزوری در بین 10 تیم پردرامد دنیا بودند، آنها حالا در مکان 19ـم هستند و با کاهش سود و افزایش فشار مواجهند، زیرا می ترسند علی رغم سرمایه گذاری که در فصل نقل و انتقالات انجام دادند، بار دیگر به لیگ قهرمانان اروپا صعود نکنند.

اینتر از وقتی سه گانه را فتح کرده هیچ کار مهمی برای رشد برندش انجام نداده، هیچ تلاشی برای یافتن منابع سودآور جدید و یا گسترش افق هایش نکرده است، چیزی که اریک توهر حالا با بی قراری در پی آن است.

یووه یک الگوست، زیرا علی رغم تمام رنج و حقارت هایی که در هنگامه ی فتح جام های پیاپی توسط نراتزوری کشید، تلاش کرد و سرمایه گذاری هایش در پروژه های بلند مدت جواب داد و باعث افزایش رکوردشان در درامد ها و درخششان در عرصه های ورزشی شد. با آنچه که روزنامه ها به شما می گویند گول نخورید و احمق نشوید: یووه به خاطر منابع سودآور بیشتر و یا برند شگفت انگیزش موفق نیست ― میلان هنوز هم نام بزرگتری در دنیای فوتبال است و از جنبه ی تبلغاتی سود بیشتری می برد ― . دلیل رشد مالی یوونتوس، موفقیت های ورزشی، سخت کوشی و خرج های محتاطانه در ابتدای پروژه شان بود و به خاطر این باید ستودشان، آنها پنی به پنی پولی که گیرشان آمد را به تلاش خودشان به دست آوردند.

به قول فابیو کاپلو:

زدن این حرف ― که قدرت اقتصادی یوونتوس باعث تفاوت آنها با بقیه ی تیم ها شده است ― ارزش کار مدیریت بالادست یوونتوس را کوچک جلوه می دهد، نتایج ورزشی و اقتصادی تیم در فوتبال مدرن در اثر برنامه ی ریزی دقیق به دست می آید. هیچ کس اتفاقی پولدار و موفق نمی شود.

^{از ESPNFC  با تصرف}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: